Nadleśnictwo Parczew utworzone zostało dnia 01.01.1973 r. Zarządzeniem Nr 59 Naczelnego Dyrektora Lasów Państwowych z dnia 14.11.1972 r. oraz Zarządzeniem Nr 6 Dyrektora Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Lublinie znak ND-58/72 z dnia 27.11.1972 r. z Nadleśnictwa Parczew i Nadleśnictwa Sosnowica, będących do czasu połączenia dwoma niezależnymi jednostkami. Lasy będące w posiadaniu tych nadleśnictw przechodziły różne koleje losu i były własnością wielu różnych właścicieli.

Obecne granice Nadleśnictwa stanowią obręby: Parczew, Uścimów i Sosnowica.

Lasy dzisiejszego obrębu Parczew stanowiły dobra królewskie i wchodziły w skład starostwa Parczew. Po rozbiorach tereny te zostały zajęte przez Austrię.

W roku 1807 weszły w skład Księstwa Warszawskiego, a w 1815 r. włączono je do Królestwa Polskiego (Królestwa Kongresowego potocznie zwanego Kongresówką utworzonego na kongresie wiedeńskim w 1815 r. i związanego z Rosją unią personalną).

Po roku 1815 z byłych dóbr królewskich, byłego starostwa Parczew utworzono ekonomię Parczew. Po klęsce powstania listopadowego rozpoczął się okres represji wobec wszystkiego co Polskie i stopniowego rusyfikowania Kongresówki.

W roku 1837 wprowadzono gubernie zamiast województw i podzielono ekonomię Parczew na dobra: Uhnin, Uścimów, Parczew. Uhnin i Uścimów nadano jako majorat generałom rosyjskim za zasługi a dobra Parczew pozostały dobrami rządowymi i utworzono z nich leśnictwo Parczew z siedzibą we wsi Makoszka.

Leśnictwo Parczew podzielone było na cztery straże Makoszyn, Jedlanka, Sobibór i Koryń, które dzieliły się na obręby. Straże strzegli strażnicy kierowani przez podleśniczych a obręby strażnicy i strzelcy. W miarę upływu lat część lasów byłych dóbr Uścimów i Uhnin drogą wymiany i wykupu powróciło w skład lasów rządowych leśnictwa Parczew, a straże Sobibór i Koryń zostały wydzielone jako osobne leśnictwa z siedzibą w Sobiborze. Taki podział administracyjny utrzymał się do końca Pierwszej Wojny Światowej. W roku 1918 po odzyskaniu przez Państwo Polskie niepodległości, zostało utworzone Nadleśnictwo Parczew. Prowizoryczne urządzanie lasu przeprowadzono w 1920 r. Ogólna powierzchnia nadleśnictwa wynosiła wówczas ok. 6 505 ha, w tym ok. 5 684 ha powierzchni leśnej. W roku 1930 przeprowadzono definitywne urządzanie lasów  i opracowano plan gospodarczy na okres 1931/32 – 1940/41. Powierzchnia leśna nadleśnictwa wynosiła wówczas 5 432 ha. Według tego planu prowadzono gospodarkę leśną do roku 1939, tj. do wybuchu II Wojny Światowej. Z okresu okupacji brak jakichkolwiek materiałów na temat prowadzonej gospodarki leśnej. W 1950 r. przeprowadzono urządzanie lasu i opracowano plan gospodarczy na okres od 01.01.1951 r. – 31.12.1960 r. Powierzchnia ogólna wynosiła 6 887,07 ha, w tym leśna 5 656,13 ha. W roku 1977 została przeprowadzona I rewizja urządzania lasu i ustalono zadania gospodarcze na okres 1.10.1976 – 30.09.1986 r. W roku 1988 sporządzono plan II rewizji urządzania lasu na okres 1.01.1988 r. – 31.12.1997 r.

Nadleśnictwo Sosnowica (obecny obręb zostało utworzone w 1960 r. W skład jego weszły częściowo lasy państwowe (będące dawniej w składzie Nadleśnictw  Parczew i Kołacze), oraz lasy chłopskie i nieużytki upaństwowione w wyniku przesiedlenia ludności ukraińskiej. Nazwę przyjęto od miejscowości położonej centralnie w stosunku do obrębu.

Część terenu dzisiejszego obrębu Sosnowica należała do dóbr hetmana litewskiego Józefa Sosnowskiego. W XVI wieku były to tereny o lesistości 60% powierzchni ogólnej. Jednak w miarę rozwoju gospodarki rolnej (głównie typu folwarcznego), stopniowo procent lesistości na tych terenach zmniejszał się i pod koniec XVIII wieku wynosił 35%.

Gospodarka typu folwarcznego charakteryzowała się nastawieniem na uzyskanie jak największego zysku z pozyskiwanego drewna i zwierzyny. Ponadto tereny leśne były masowo wylesiane i karczowane dla pozyskania nowych gruntów ornych. Była to gospodarka typowo rabunkowa. Podobna gospodarka była prowadzona w wieku XIX i na początku XX, kiedy te lasy były w dalszym ciągu w większości lasami własności prywatnej.

W czasie I Wojny Światowej i w okresie międzywojennym powstały znaczne powierzchnie lasów na gruntach ornych słabej jakości.

Czas okupacji II Wojny Światowej oraz pierwsze lata po wojnie (do 1948 r.) i brak planowej gospodarki spowodowały wzrost powierzchni lasów samosiewnych.

Byłe Nadleśnictwo Sosnowica od chwili powstania przystąpiło na szeroką skalę do prac zalesieniowych na gruntach przejmowanych z PFZ i PGR. W roku 1950 opracowano pierwszy plan urządzania gospodarstwa leśnego Byłego Nadleśnictwa Kołacze. W latach 1960/67 gospodarka leśna prowadzona była na podstawie uproszczonego planu użytkowania.